مدح و ولادت امام حسن عسکری علیه‌السلام
دل به دریـا زد و کنایه به ماه پرده واکرد از آن رخ دلخواه خالق این جـمال زیبا کـیست؟ وحــــدهُ لا الـــــه الا الــــلـــه یک جهان لطف در کرشمۀ ناز یک جهان مِهر در پگـاه نگاه پسر هادی است و او را هست دخـتتر شاه روم خـاطـرخـواه آمدم جـان دهـم بـرایش کـاش بـنــوازد مـرا بـه تـیـر نـگــاه نـرسد دسـت ما به ساحـت او قـدر او عـرش قـد مـا کـوتــاه چه بـگـویـم به مـدح آیـۀ نـور من که هستم اسیـر نفـس سیاه آفتاب از پی‌اش هراسان است او گـل آفــتـاب گــردان اسـت سخـنـش عـطر وحی را دارد کـلــمــاتــی خـــدا نــمــا دارد فـیـض در بوسی حـریـمش را خضر و عیسی جدا جدا دارد کعبه از فـیض دیدنش جا ماند غـیبت این قَـدْر خـون‌بها دارد دست حاجت نشان دهد بر دوست هـر کـه سـودای سـامـرا دارد دل عـشـاق از تـجـلـی شــوق شــــادی سُـــرَّ مَــن رَءا دارد حَسن عسکری که حُسن رخش یک جهان حُـسن کـبـریا دارد آفتاب از پی‌اش هراسان است او گـل آفــتـاب گــردان اسـت قـامتـش اعـتدال عدل خداست قـدر او تا هـمـیـشه نـاپیداست در زمانیکه تیغ سرکش خصم بی‌محـابا به شیعـیان برخاست جوشن از صبر و حلم و تقوا داشت بــا تــقــیــه سـپـاه را آراسـت تـا مـبــادا کـه شـیـعـۀ عـلـوی خدشه بیند از آنکه اهل جفاست خون دل خورد و حفظ وحدت کرد اگر از شیعه مکتبی برجاست در خـلاف مـسـیر اگر بـرویم اختلاف است و این رویّه خطاست آنچه آن مـقـتـدا کند حق است آنچه آن دل ربـا کـند زیـباست نـام ابـن الــرضـا ســزاوارش نورچشم است و نور چشم رضاست آفتاب از پی‌اش هراسان است او گـل آفـتــاب گــردان اسـت مـاه رویـت کـه آشـکــار آیــد مـهـر بـر بــام روزگــار آیــد مو که از رو کـنـار می‌ریزی آیـت لــیــل و الـــنــهــار آیــد در شبـانـگـاه شـانـه‌ات شـاهـد بـه تـــمــاشــای آبــشــار آیــد نـاز کـن تا جـهـان نـیـاز شود ناز تو یک جـهـان به کار آید نـامـه با چـنـد خـط نوشتی که شـعـیــه‌ات بـا تـقّــیـه بـار آیـد بعـد تو نـیـز شیـعـه صبر کند بـا غـم مـهــدی‌ات کـنــار آیـد شب هجران اگرچه سخت بُوَد راحـتـی نـیــز بـر مــدار آیــد می‌رسد آن زمان که یار رسد روز پـــایــان انــتــظــار آیــد عـلـیِ دیـگـر از کـنـار حــرم تـکـیـه بر رکـن مستـجـار آید تـا زنـد ریــشـه سـتـمـگــر را دسـت بـر تـیـغ ذوالـفـقـار آیـد هر کجا رو کند به وصف رخش از لـب خـلـق ایـن شـعـار آیـد آفتاب از پی‌اش هراسان است او گـل آفـتــاب گــردان اسـت |